ഏകാന്തത-വി.എം.ഗിരിജ എഴുതിയ കവിത

എന്റെയേകാന്തത പൊങ്ങിയും താണും

പറന്നും പരന്നൊഴുകുന്നൂ,

ഇല്ല മറ്റൊന്നും ഇരുണ്ട നട്ടുച്ചകളി-

ലെന്നുടൽ താണുപോകുന്നൂ.

അമ്മക്ക് തൊണ്ണൂറ്റിമൂന്ന് കഴിഞ്ഞുവോ?

ഇന്നടുത്തില്ലൊച്ച പോലും,

കുഞ്ഞുനാളിൽച്ചന്തമുള്ള പാവാടയി –

ട്ടങ്ങനെ നടക്കുന്നു പാവം,

അച്ഛന്റെ കയ്യിൽപ്പിടിച്ച്, നമ്പീശന്റെ-

സ്വച്ഛ സ്വരം ഒഴുകുന്നൂ!    

ഒറ്റയ്ക്ക്  കാറുമോടിച്ച് മൂവിയ്ക്ക് പോ-

യെത്തവേ പാതിരാച്ചന്ദ്രൻ

ഒപ്പമുണ്ടമ്മേ, യേകാകിയല്ലെന്നവൾ

പൊട്ടിച്ചിരിക്കുന്നു ഫോണിൽ.

എന്റെ കൈനീട്ടിയാൽ പേനയും പുസ്തകവു-

മമ്മയ്ക്കു വീടും പണിയും;

നിന്റെയേകാന്തതയ്ക്കുള്ളി-

ലാകാശങ്ങൾ, കൊമ്പുകൾ വീശും മരങ്ങൾ,

നീല സമുദ്രങ്ങൾ, നീ വിട്ട  കൂട്ടുകാർ

ഏതേതഗാധം അഗാധം?